برکه‌ی کهن، نمادی از تداوم و جاودانگی طبیعت است؛ غوک، نماد حیات پویا و کنش‌گر؛ و صدای آب، بازتاب طبیعت به این کنش. اما آنچه این شعر را متمایز می‌کند، حضور ناظری است که این لحظه را ثبت می‌کند.