نوشین جم‌نژاد آفرینش هنری در زندگی معنوی آدمی ارجی والا دارد. هرجا که کلام نتواند پیش رود، هنر آغاز می‌شود و هرگاه به یاری نشانه‌های زبانی و مفهوم سازی‌های‌فلسفی، منطقی و علمی، نتوانیم واقعیتی، رویدادی یا تجربه‌ای انسانی را بیان یا به دیگری منتقل کنیم، به هنر متوسل می‌شویم. «هنر باید با خود و با […]

گفت­وگو با مزدک پنجه­ای شاعر و روزنامه ­نگار   مسعود اصغرنژاد بلوچی   مقدمه: گفت­وگوی زیر محصول، تبادل پرسش و پاسخ پیرامون بحران کم مخاطب شدن شعر با مزدک پنجه­ای شاعر و روزنامه­نگار است که در بازه­ی زمانی دو هفته­ای به طریق فضای مجازی انجام گرفت و چون شعر در روزگار کنونی جزء هنرهای مهجور […]

خاتون شرق - درود به همه شما دوستان بهتر از جان دنبال کنندگان داستان‌های نیشابور شهر تمدنهای کهن   در قسمت قبلی تا کوچه ی زاودی ها سری زدیم و از آنجا نوشتیم از خانه های قدیمی و کاهگلی و آجری اش نوشتیم و از همسایگان مشتی اش نوشتیم تا ...

خاتون شرق - رئیس پلیس راه خراسان رضوی گفت: اتوبوس حامل بازیکنان تیم فوتسال ایران خودرو خراسان، در مسیر سرخس دچار آتش‌سوزی شد.

خاتون شرق - شعر در جامعه معاصر در ابتدا متأثر از شعر کلاسیک است. در بهترین هنرمندان معاصر نوعی تأثیر و تأثر وجود دارد اما به‌مرور هنرمند جامعه معاصر با شناخت کامل هنر و آگاهی از اصول، فن، نوآوری و کشف به استقلال می‌رسد و طوری باهنر عجین می‌شود که خود را در خدمت هنر و جامعه می‌یابد.

خاتون شرق - لوییز گلوک زاده ۲۲ آوریل ۱۹۴۳ نیویورک سیتی در لانگ آیلند بزرگ شد. او مجموعه شعرهای فراوانی دارد که آخرین آن یعنی «شب پاکدامن و وفادار» برنده جایزه شعر کتاب ملی سال ۲۰۱۴ شد. همچنین با «هفت سالگی» و «ویتانوا» جایزه شعر بینگهام نشریه کتاب بوستون و جایزه شعر کتاب نیویورکر را از آن خود کرد.

خاتون شرق - «نویسندگی » نه به معنای نوشتن مکاتبات رایج ، بلکه به شکلی که حامل پیامی خاص است و به انگیزه ی برقرار نمودن ارتباطی مشخص با مخاطب در قالب‌هایی مانند داستان، شعر ، نمایشنامه و ... اطلاق می‌شود .

خاتون شرق - من نویسنده ی تاریخی نیستم، داستان نویس یا شاعر یا روزنامه نگار هم نیستم؛ آن چه که می نویسم را می بینم و از تأثیراتی است که جامعه بر من می گذارد یادداشت بر می دارم و می نویسم.

خاتون شرق - برای هر قسمت از انعکاس نوری که از لابه‌لای پرده می‌زند بر روی صورتش یک‌بار پلک می‌زد. ابری در ذهنش سفید و سیاه می‌شد. مثل زمانی که بر پشت بام جوانی، خیره بود به آسمان تا شهاب سنگ آرزوهای اش سینه‌ی آسمان را بشکافد ... آهی کشید.