مصاحبه‌کننده: دکتر نغمه صمدزاده، متخصص زنان
در جهانی که رسیدن به رؤیاها گاهی شبیه افسانه‌ای دور می‌شود، بانویی ایرانی توانست با اراده‌ای کم‌نظیر در سخت‌ترین شرایط طبیعی جهان بایستد و نام خود را در کنار بزرگان هیمالیانوردی ثبت کند.
افسانه حسامی‌فرد، پزشکی که در مسیر زندگی‌اش کوه‌ها فقط مقصد نبودند، بلکه راهی برای کشف خویشتن، ایجاد امید و نشان دادن جسارت زنان ایرانی بودند.
در این گفت‌وگو، او از مسیر‌های دشوار، لحظه‌های سرنوشت‌ساز و معنای تازه‌ای که زندگی برایش پیدا کرده سخن می‌گوید. توجه شما را به این گفت‌وگو جلب می‌کنیم.
خانم دکتر حسامی‌فرد انگیزه شما برای انتخاب این مسیر دشوار و پرچالش چه بود؟ آیا تجربه یا فرد خاصی الهام‌بخش آغاز این سفر بوده است؟
با سلام خدمت شما و خوانندگان هفته‌نامه نیشابور فردا؛ من از دوران کودکی شیفته‌ی طبیعت، ارتفاعات و ناشناخته‌های پرچالش بودم.
اما انتخاب مسیر هیمالیانوردی برای من صرفاً یک ماجراجویی نبود؛ تلاشی بود برای شناخت عمیق‌تر خودم. همیشه احساس می‌کردم بلندترین قله‌ها جایی هستند که می‌توانم واقعی‌ترین نسخه‌ی خویش را ببینم.
در این مسیر، الهام‌بخش من فرد خاصی نبود؛ بلکه زنی درون من بود که می‌خواست ثابت کند مرزهای توانایی انسان، بسیار فراتر از تعاریف بیرونی است.

هنگام رویارویی با سختی‌ها و موانع متعدد، چه عواملی به شما قدرت ادامه‌دادن می‌داد و مانع از دست‌کشیدن در لحظات بحرانی می‌شد؟
در ارتفاع بالای هشت‌هزار متر، جایی که اکسیژن یک‌سوم می‌شود و جهان علیه توست، تنها چیزی که تو را نگه می‌دارد معنایی است که برای مسیرت ساخته‌ای.
در این زمان‌ها سه عامل همیشه همراه من بود:
تعهدم به رؤیایی که سال‌ها برای آن تلاش کرده بودم، تصویر زنان و دخترانی که می‌توانستند با دیدن قدم‌هایم، مسیر خودشان را پیدا کنند و باور عمیق به اینکه انسان در لحظه‌های سخت «متولد» می‌شود، نه در آسایش.
برای همین، حتی عقب‌نشینی در زمان بحران برایم شکست نبود؛ فرصتی بود برای بازگشت قوی‌تر.

به‌عنوان یک زن که در جامعه با برخی محدودیت‌ها روبه‌روست، چگونه توانستید بر این چالش‌ها غلبه کنید و به موفقیت‌های بزرگ برسید؟ چه پیامی برای زنان و دختران ایرانی دارید؟ و چه توصیه‌ای برای کوهنوردان زن دارید؟
چالش‌های اجتماعی گاهی از خود قله‌ها سخت‌ترند.
اما من آموختم هیچ سقفی بالاتر از سقف ذهن انسان وجود ندارد.
می‌خواستم ثابت کنم که زن می‌تواند در سخت‌ترین عرصه‌ها حضور داشته باشد.
زن می‌تواند در ارتفاعات مرگ، تصمیم‌های حیاتی بگیرد و پیام من به زنان و دختران ایرانی این است: جسارت کنید.
تعریف دیگران از «توانایی» را سقف رؤیاهای خود نکنید. مسیرهای سخت، زیباترین نسخه‌ی شما را می‌سازند.
توصیه‌ام به کوهنوردان زن نیز این است که خود را با معیار دیگران نسنجید، صعود را از ذهن شروع کنید، به بدن‌تان گوش دهید، نه به قضاوت‌ها و امنیت و آموزش را بالاتر از قله قرار دهید.

فراتر از موفقیت‌های فیزیکی، چه دستاوردهای معنوی و ذهنی از این صعودها کسب کردید و این تجربه‌ها چه تأثیری بر نگرش شما نسبت به زندگی گذاشته‌اند؟
سفر به قله‌ها برای من سفری درونی بود؛ سفری که در آن یاد گرفتم که ارزش لحظه‌های ساده‌ی زندگی را بیشتر بدانم و در سکوت کوه، صدای واقعی خودم را بشنوم و بفهمم ترس دشمن نیست؛ راهنماست. موفقیت فقط رسیدن به قله نیست؛ گاهی در تصمیمی است که جان را نجات می‌دهد و این مسیر مرا انسانی آرام‌تر، عمیق‌تر و صبورتر کرد.

با توجه به تجربه‌هایی که پشت سر گذاشته‌اید، چه راهکارهایی را برای پرورش روحیه مقاومت، امید و موفقیت در شرایط سخت پیشنهاد می‌کنید؟
در سال‌های تلاش برای صعود ۱۴ قله، آموختم که هدف باید بزرگ‌تر از سختی‌ها باشد و برنامه‌ریزی دقیق نیمی از راه است و در سخت‌ترین لحظه‌ها، «یک قدم، یک نفس، یک لحظه» بهترین رویکرد است. حلقه‌ی حمایتی واقعی بسازید؛ انسان‌هایی که به شما ایمان دارند
انعطاف‌پذیر باشید؛ مسیر را می‌توان تغییر داد، مقصد را نه.

تفاوت معنای زندگی برای شما قبل و بعد از صعودها چیست؟
پیش از این صعودها، زندگی برایم بیشتر «رسیدن» بود،
رسیدن به قله‌ها، اهداف و رکوردها.
اما بعد از لمس عظمت طبیعت و مواجهه با مرزهای مرگ، زندگی معنای تازه‌ای پیدا کرد؛ ارزش نفس، اهمیت بودن، توانایی انسان در لحظه‌های شکننده و اینکه زندگی مجموعه‌ای از لحظه‌هاست، نه مقصدها.
امروز زندگی برای من یعنی مسیر؛ یعنی رشد، تجربه، یادگیری و بازگرداندن امید به دیگران.
در پایان از هیئت کوهنوردی شهرستان نیشابور، انجمن فرهنگی کتاب پرواز و انجمن هوش مصنوعی قاف صمیمانه تشکر می‌کنم.